Interview - Jeffrey Hoogland - Service Apotheek

Zonder pijn geen medaille

Baanwielrenner Jeffrey Hoogland behoort al 4 jaar tot de top van de wereld. Tijdens de Olympische Spelen in Tokio in 2021 won hij goud op de teamsprint en zilver op de individuele sprint. Ook tijdens het EK en WK baanwielrennen behaalde hij goud en zilver.

We spreken Jeffrey als hij net terug is van het WK baanwielrennen. Hij heeft het zuur nog in de benen zitten, maar tijd om te ontspannen is er niet. Hij staat namelijk te klussen in zijn nieuwe woning. Jeffrey: “De woning kochten we ‘per ongeluk’ vlak voor de Olympische Spelen. Het huis kwam onverwachts op ons pad en bleek perfect, maar het was een heel slecht moment. We (Jeffrey en zijn vriendin en baanwielrenster Shanne Braspennincx) zaten midden in de voorbereidingen voor de Olympische Spelen. Dus we hadden helemaal geen tijd en energie voor een verhuizing. Gelukkig konden we er pas na de zomer van 2021 gaan wonen.”

Coronabeperkingen

“De voorbereidingen op de Olympische Spelen waren intensief”, vertelt Jeffrey. “Door de coronamaatregelen was het mentaal ook zwaar. Toch zorgden de coronabeperkingen er ook voor dat er geen afleiding was en kon ik alleen maar bezig zijn met trainen. Uiteindelijk was ik daardoor in topconditie voor de Spelen!”

Trainen en herstellen

“Hoe zo’n trainingsdag eruitziet? Ik start de dag met een eiwitrijk ontbijt en ga dan naar de baan om heel hard te trainen. De rest van de dag en avond ben ik bezig met ontspannen en herstellen. Rust is ook een belangrijk onderdeel van het trainingsschema! Ik eet elke 3 uur een eiwitrijke maaltijd en in de middag ga ik naar de fysiotherapeut, krijg ik een massage of lig ik op de bank of in bad.”

“Rust is ook een belangrijk onderdeel van het trainingsschema!”

Pijn hoort erbij

“Of ik vaak pijn heb? Jazeker, dat hoort erbij. Mensen vinden topsport altijd heel leuk, tot ze horen dat je áltijd pijn in je benen hebt. Voor ons is dat normaal. Ik ben een echte sprinter, met flink gespierde benen. Ik train om in korte tijd veel kracht te kunnen zetten. M’n benen lopen dan vol met melkzuur. Het duurt een tijd voordat dat verdwenen is. Na een wedstrijd zoals op de Olympische Spelen zijn mijn benen zo verzuurd, dat ik de eerste 20 minuten niet eens op mijn benen kan staan. Veel mensen hebben dit live gezien, toen ik de zilveren medaille won. Dat beeld maakte indruk, niet alleen de prestatie maar ook het pijn lijden, dat hoor ik regelmatig terug.”

Je zoekt de grenzen op

“Door na zo’n inspanning rustig te fietsen, worden de afvalstoffen afgevoerd en verdwijnt de verzuring geleidelijk. Die verzuring veroorzaakt geen blessures, maar de kans op
een blessure is altijd aanwezig. Zeker wanneer ik train voor de Olympische Spelen. Tijdens de krachttraining zoek ik steeds mijn grenzen op. Voordat ik naar Tokio ging, had ik dan ook langdurig pijn in mijn rug en heup. Ik rek en strek mijn spieren dan elke dag en met hulp van een fysiotherapeut. Door massages en met begeleiding van de trainers, lukt het dan om het trainen vol te houden.”

Uitdaging aangaan

“Het lijkt of m’n lichaam elke keer weer vergeet wat de gevolgen van een training zijn. Ondanks de pijn, ga ik toch steeds de uitdaging aan. Daarna baal ik gedurig wel van die pijn, maar ik weet dat dit nodig is om beter te worden en zoek telkens de grens op. Voor mij is de pijn een belangrijk signaal, dan weet ik of ik genoeg heb gedaan. De drijfveer om beter te worden is heel groot.”

“Ik baal gedurig wel van de pijn, maar ik weet dat die pijn nodig is om beter te worden.”

Is dat het waard?

“Of ik weleens twijfel? Natuurlijk. Vlak voor de Olympische Spelen vroeg ik mijzelf af: Heb ik er wel alles aan gedaan? Ben ik wel goed genoeg? Maar als ik dan uiteindelijk zo goed presteer en die medailles om mijn nek hangen, weet ik dat het al die trainingsuren en pijn meer dan waard was.”

Beste sportjaar ooit

“Ik kijk terug op mijn beste sportjaar ooit. Nog nooit behaalde ik zoveel medailles. Na de Olympische Spelen hadden Shanne en ik het eerst druk met de huldigingen, de optredens in de media en het bezoek aan de koning. Meteen daarna moesten we aan de slag om onze eigen woning uit te ruimen.”

Rustigere tijden

“Nu we in ons nieuwe huis zitten en zowel de Olympische Spelen als het WK en EK achter de rug zijn, volgen er rustigere tijden. Na het klussen gaan Shanne en ik naar Spanje om echt te ontspannen en rustig te trainen voor de laatste wedstrijden. Daarna hebben we een maand vakantie.

Deze winter starten we met de voorbereidingen voor de Olympische Spelen van Parijs. Daar hoop ik deze keer ook goud op de individuele sprint te halen. En ik hoop dat Shanne haar gouden prestatie van dit jaar ook prolongeert! Daar gaan we de komende 3 jaar heel hard voor trainen!”